Cherry Blossoms spotten in Tokio!

Woensdag

Om 22.00 kon ik eindelijk naar bushalte gaan om aan mijn reis naar Tokio te beginnen. Alles verliep erg soepel en binnen no-time was ik door de douane heen. Om 2 uur ’s nachts zouden vertrokken we naar Japan. De vlucht duurde 4,5 uur. Ik zat naast een meisje uit Oostenrijk die een jaar op exchange is in Tokio. Het was dus erg leuk om naast haar te zitten en onze ervaringen uit te wisselen. Aan slapen kwam ik niet toe deze nacht. Ik heb dan geen dag verloren, maar wel een hele nacht. Helaas was hier niks aan te doen. Wel heb ik vanuit het raampje de top van de Mount Fuji gezien! Direct toen ik uit het vliegtuig stapte voelde ik de koude en frisse lucht. Dit was weer even wennen. In Tokio was het namelijk veel kouder dan in Hong Kong. Gelukkig had ik nog een paar truien en vesten in de kast liggen. Op het vliegveld trakteerde ik mezelf op een heerlijk (wel een beetje overpriced) ontbijtje en cappuccino. Ik regelde mijn treinticket, 5-daagse metrokaart en stapte vervolgens in de trein op weg naar mijn Hostel. Deze lag wat uit het centrum in een schattig wijkje. Het voelde erg dorps aan. 10 meter voor het hostel keek ik eventjes in het rond en meteen kwam er een mannetje op me af om me te helpen. Ik merkte dus gelijk al hoe behulpzaam en lief de mensen in Japan zijn. Ondanks de taalbarrière zijn ze je altijd bereid te helpen. Je hoeft je kaart nog niet eens open te klappen of er loopt al iemand naar je toe. Het hostel was erg schattig en ik werd meteen heel hartelijk ontvangen door de hosteleigenaar Tak. Ina en Mare (studeert ook op NHL maar is op exchange in Japan) waren ’s ochtends vroeg helaas al vertrokken waardoor we elkaar net misliepen. Er was een grote gemeenschappelijke slaapkamer waar we met zijn twaalven sliepen. Iedereen had een eigen cabine die je helemaal kon afsluiten, waardoor we wel veel privacy hadden. De bedden waren ongelofelijk zacht! Ik raakte meteen al in gesprek met allemaal andere gasten. Echt super leuk en makkelijk om contact met anderen in het hostel te maken. Er waren nu vooral veel Engelsen wat ik super leuk vond. Aangezien het zo mooi weer was besloot ik de omgeving een beetje te verkennen. Tak vertelde dat er een hele leuke en traditionele markt was die naar een tempel toe leidde. Hier ging ik eventjes naar toe. Ik merkte meteen dat ik in een totaal ander land was. Ik was nog nooit in Japan geweest, maar de cultuur en de mensen spraken me meteen zo erg aan: de mensen, het eten, de cultuur en architectuur. De markt was erg schattig en ik kon de verleiding niet weerstaan om een kip yakitori spiesje te eten. Deze was zo simpel maar zo lekker! Ik bezocht de tempel en liep weer lekker in het zonnetje terug. Inmiddels waren Emely en Felicia aangekomen in het hostel! Zo leuk om Emely na al die tijd en uitgerekend in Japan weer te zien. Voordat we op exchange gingen fantaseerden we samen al vaak over de cherry blossoms in Japan en bekeken we verschillende youtube filmpjes (vlogs) hierover. Inmiddels een half jaar laten waren we hire samen in Japan, zo bizar! Emely is een erg goede vriendin en klasgenoot van me in Nederland. Zij doet haar exchange samen met Felicia (ook van de NHL) in Seoul. Felicia kende ik nog niet persoonlijk en zij was dus ook mee. We besloten even in de buurt te lunchen en hadden erg veel om over bij te kletsen. Aangezien het zo’n mooie dag was (12 graden maar erg zonnig) wilden we nog wel iets gaan doen. We pakten de trein en vervolgende de metro naar de Skytree. Dit is de grote observatietoren van Tokio. We merkten meteen dat het hele trein- en metrosysteem erg gecompliceerd was. Zo zijn er verschillende organisaties waarbij je goed moet opletten of je wel de juiste hebt. Onze metrokaart gold maar voor twee organisaties. Ook vertrokken er verschillende treinen van verschillende platforms, waren treinen en metro’s moeilijk van elkaar te onderscheiden en moest je soms overstappen naar een heel andere plek wat niet onder hetzelfde dak was. De metro kaart is ook een doolhof als je het vergelijkt met die van Hong Kong. Hoewel Tokio zo veel metro stations heeft, en zo’n grote wereldstad is voelde het vaak niet zo. De hele vibe was veel meer relaxt dan in Hong Kong. Mensen waren minder gehaast, er was minder drukte en er waren ook veel minder wolkenkrabbers. De zon ging bijna onder wat erg mooie foto’s opleverde van de Skytree en de rivier. Bij de Skytree hadden ze allemaal activiteiten voor met name kinderen georganiseerd. Ook was er een Selfie Cherry Blossom stellage gemaakt waar we natuurlijk geheel op zijn Japans een foto mee moesten maken. In de Skytree was een groot winkelcentrum. Hier kwamen we al in aanraking met de schattige, rare maar vrolijke winkels en restaurantjes. Natuurlijk mocht ook de grote Pokémon winkel niet ontbreken. We dronken onze Starbucks Frappuccino’s op met uitzicht over de stad. Dit was wel even een geluksmoment. De zon ging net onder en we beseften ons hoe bevoorrecht we waren dat we gewoon in Tokio zaten waar we al tijden over gedroomd hadden. Hierna gingen we terug naar onze eigen wijk en het hostel. Emely en ik gingen samen met twee Engelse meiden uit onze hostel uiteten in een typisch japans restaurantje. We zaten op kussens op de grond en de muren waren bedenkt met zelfgemaakte tekeningen van de verschillende gerechten op de muur. Dit restaurantje zat onder onze hostel en was erg lekker. Hoewel ik al erg moe was (door mijn verloren nacht) besloot ik nog (lang) niet naar bed te gaan. Tak had namelijk een verrassing voor ons in petto. Hij nam ons mee naar een Japanse karaokebar in de buurt. We werden gelijk al ondergedompeld in de Japanse cultuur! We mochten twee uur lang gebruik maken van onze geboekte kamer waar een groot TV scherm stond. We bestelden drankjes en snacks en zongen de hele avond er op los. We hadden de grootste lol met zijn allen. Daarna was het hoogtijd om naar bed te gaan, ik was echt kapot! 

Zaterdag

De volgende morgen werd ik pas om 9.30 wakker. Ik had heerlijk geslapen in mijn zachte bedje. We ontbeten in het hostel en gingen rond 11uur de deur uit. We besloten naar het grote Ueno park te gaan. Dit is het bekendste park van Tokyo. We hoopten dat de Cherry Blossoms al in bloei zouden staan. Dit was gelukkig het geval, maar ze stonden nog niet in volle bloei. Dit zou waarschijnlijk nog 2-3 dagen duren. Ik wist van te voren niet dat het zo specifiek zou zijn. De sakura bloeit namelijk maar heel even en maar één keer in het jaar. Zo bijzonder dat wij dit nou net te zien zouden zijn. In het park waren allemaal festiviteiten in het teken van de Sakura georganiseerd. Na het bezoeken van een tempel gingen we dan ook lekker lunchen bij de verschillende streetfood stalletjes op de brug. We deelden verschillende gerechtjes en aten dit met uitzicht op het meer op. Helaas was het weer wat minder vandaag. Het begon een beetje te regenen en de temperatuur was ook best koud (10-11 graden). We besloten naar een compleet andere omgeving te gaan. En zo namen we de metro van het mooie Ueno park naar de hectische elektronicawijk Akihabara. Dit is een wijk dat bekend staat als één van de grootste winkelgebieden ter wereld voor computer,- anime-, elektronica en otaku(geek)producten. Kenmerkend voor deze wijk is de Otakucultuur. Voor veel mensen is dit zelfs een levensstijl geworden compleet gericht op technologie en allemaal een grote voorliefde voor anime. Deze mensen worden door anderen als de buitenstaanders van de Japanse maatschappij beschouwd, vandaar dat hun ‘geeky’ gedrag heeft geleid tot Akihabara, wat beschouwd wordt als het Mekka van de Otakucultuur. Na een tijdje hier rond gelopen te hebben besloten we te splitsen met Felicia. Zij had met een vriend afgesproken om ergens te eten. Emely gingen lekker in een cafeetje en daarna in een heerlijk ramen restaurant bijkletsen, wat erg gezellig was! ’s Avonds childen we nog met de anderen in het hostel. Het is echt zo leuk om al onze verschillende verhalen en reiservaringen uit te wisselen. 

Zaterdag

Op zaterdag gingen Emely en ik er met zijn tweetjes gezellig op uit. Het zou de minste dag worden wat het weer betreft. Vandaar dat we vandaag het centrum van Tokyo zouden verkennen. Van Ina en Mare kregen we de tip op Monster Café te bezoeken. Deze tip volgende we dan ook braafjes op. We namen weer de metro helemaal naar de andere kant van de stad, naar de wijk Harajuku. We moesten een half uur in de rij staan wat voor dit speciale restaurant nog vrij kort was. Eenmaal binnen waande je je in een compleet andere wereld. Het was alsof je in een snoepwereld was beland. Het concept is gebaseerd op de erg kleurrijke en gekke wijk Harajuku. Wat bekend staat om haar originele cultuur waar de meest trendy en uitgesproken mode en cultuur samenkomen.  Het is als een monster dat alles wat op zijn pad terecht komt op eet en steeds blijft groeien. Het is een reflectie van het monster dat Tokyo Harajuku visualiseert. We werden bij binnenkomst door een Harajuku meisje begeleid en moesten door de tong van ‘Mr. Ten thousand chopsticks’ en dan langs de taartvormige ‘Sweets go Round’ lopen. Het restaurant bestaat uit vier verschillende thema’s/gedeeltes:  Mushroom disco, Milk stand, Bar experiment & Mel-tea-room. Elke ruimte was even indrukwekkend. De regels zijn als volgt: je moet een entreeprijs betalen en zowel een drankje als een gerecht bestellen, ook mag je niet langer dan 90 minuten binnen blijven. Wel mag je uiteraard rondlopen om foto’s te maken. Dit deden we dan ook volop. Ik bestelde een cappuccino en een dessert. Dit werd in een hondenbakje geserveerd en bevatte roomijs, regenboog cornflakes, stukjes Oreo en regenboog hagelslag. Emely had een regenboogcake en chocolademelk. Zelfs de toiletten waren indrukwekkend om te zien. We maakten nog een foto met een Harajuku meisje en na 90 minuten zat onze tijd er op. Aangezien Harajuku bekend staat op de fashion scene konden we het niet laten om ook in een paar winkels te kijken. Emely kocht een erg mooi en chique jumpsuit en ik kocht een erg leuke grijze trui met wijd-uitlopende mouwen. Verder liepen we door een eclectische, schattige en kleurrijke straat waar we onze ogen uitkeken. We gingen bij een erg leuk sushi restaurant lunchen, zo moesten we op een tablet aanklikken wat we wilden hebben en kwam het vervolgens op een lopende band naar je toe gerold. Een super grappige ervaring! Daarna gingen we naar een hele gekke maar wederom weer schattige photobooth ruimte. Hier stonden veel verschillende photobooths waar je de foto’s van jezelf compleet als een popje kunt customizen. Ook wij moesten dit doen natuurlijk! De eerste keer verliep heel erg chaotisch. Zo moesten we eerst honderden lagen kleding uit doen en toen we er eenmaal klaar voor waren begon het ding al af te tellen. Ook konden we alleen maar Japanse letters invoeren waardoor we de meest gekke namen hadden. Uiteindelijk lukte het ons toch nog om de te schattige poses na te doen en transformeerden we onszelf tot popjes. Natuurlijk moesten we bij het bewerken van de foto’s alle toeters en bellen (hartjes, sterretjes, etc.) uit de kast halen. we besloten twee photobooths te doen (waarvan we bij de tweede veel beter voorbereid waren). Nu hebben we allebei twee schattige polaroid strips om deze ervaring nooit meer te vergeten. ’s Avonds gingen we naar het bruisende Shibuya waar de beroemde crossing en Hachiko gevestigd zijn. We staken een paar keer over en maakten een foto van Hachi. We liepen nog even door deze business en chiquere wijk en dineerden met een heerlijke kom Soba noodles.  Daarna gingen we weer naar onze fijne hostel waar we wederom weer lekker gekletst heb met de anderen. 

Zondag:

Na alle gekte en drukte van het centrum besloten we (Emely, Felicia en ik) vandaag de andere kant van Tokio te zien. Zo had ik over gelezen een hele leuke traditionele wijk van Tokio gelezen, waar veel tempels en parken te zien zijn. We namen de trein en vervolgens de metro er heen en gingen vervolgens eens naar the information centre. Hier kregen we een kaart van de omgeving. De wijk was erg leuk en schattig en totaal anders dan de drukke stedelijke wijken van Tokio. We hadden erg veel geluk met het weer want de zon scheen de hele dag. We slenterden lekker rond in de wijk en bezochten verschillende tempels, parken en cherry blossoms. Daarna gingen we picknicken in Ueno park. We wisten dat het (vooral) op zondag erg druk zou zijn met picknickende mensen, maar dit overtrof alles. De combinatie van het mooie weer, het feit dat het zondag was en dat dit de tijd van het jaar was dat de cherry blossoms in volle bloei zouden staan, maakten dat er duizenden mensen zich in het park verzamelden. We gingen er lekker tussen zitten en genoten net als de locals van onze heerlijke take-out sushi lunch. Na de gekte van Ueno park gingen we door naar de bekendste tempel van Tokio genaamd Sensoji Temple. We waren er precies op het goede tijdstip aangezien de zon bijna onder ging, wat een erg mooie gouden gloed gaf.  We maakten veel foto’s en werden ook vaak door Japanners op de foto gezet. Dit was wel eventjes wennen, maar is ook al een paar keer in Hong Kong voorgekomen. Emely en ik haalden nog een lekkere Matcha Latte, wat mijn nieuwe verslaving is geworden. Tokio is helemaal gek op matcha en ze combineren het overal mee, zo is er bijvoorbeeld matcha Kitkat. Kitkat is nog zoiets waar Japanners gek op zijn. Je vindt ze echt in allerlei gekke smaken. Zo probeerde ik de smaken Kitkat Saké, wasabi, red bean en matcha, waarvan ik matcha toch verre weg het lekkerst vond. ’s Avonds aten we in dezelfde keten als de vorige dag sushi waar wederom weer matcha thee geserveerd werd. 

Maandag

Maandag was Sakura dag. De beste plek om de Sakura te zien volgens Tak was bij de Megura river. Dit hadden Emely en ik al eens eerder in een vlog (youtube filmpje) voorbij zien komen. Het is aan de andere kant van Tokio. Al meteen toen we de metro uitkwamen merkten we dat alles in deze wijk in het teken stond van de Sakura. Zo werden er speciale (roze) drankjes, hapjes, souveniertjes langs de rivier verkocht. Maar dat was verder bijzaak, want we kwamen natuurlijk voor de prachtige cherry blossoms die langs de rivier in bloei stonden. Op de verschillende bruggetjes maakten we de nodige foto’s. We hadden ook erg veel geluk met het weer. De zon scheen namelijk volop. Ook bestelde ik een heerlijke cappuccino die ik met uitzicht op de cherry blossoms heerlijk opdronk. Dit was wel even een geniet momentje. Vervolgens ging Felicia naar een op haar favoriete game geïnspireerde café waar ze al tijden naar toe wilde en gingen Emely en ik naar The National Shinjuku Goen park. We haalden eerst weer lekkere dingen bij de 7eleven en gingen vervolgens in het park picknicken. Hoewel er heel veel mensen in het park waren, voelde het niet zo aangezien het park zo ruim opgezet is. Het grote park bestaat uit verschillende gedeeltes zo is het the traditional Japanese, French en English garden. Na onze picknick gingen we van cherry blossom naar cherry blossom en maakten we uiteraard weer veel foto’s. De hele middag liepen we hier rond. Daarna gingen we naar The Government Building wat een erg mooi uitzicht op de hele stad moest opleveren. Bovendien is het in tegendeel van de Skytree gratis en dit was te merken, we moesten namelijk een half uur in de rij voor de lift wachten. In de tussentijd was het weer helemaal omgeslagen en kwamen we midden in een onweersbui terecht. Het was jammer voor de foto’s, maar spectaculair was het wel om mee te maken. Niet veel mensen kunnen zeggen dat ze op het hoogste punt van Tokio ten midden in een onweersbui stonden.  Het was maar van korte duur. Op de weg terug aten we dipping noodles. Ik had hier nog nooit van gehoord, maar lekker was het wel! De noedels worden in een aparte kom geserveerd en dip je vervolgens in de sterk op smaak gebrachte soep. Een echte aanrader om eens te bestellen! Het was helaas mijn allerlaatste avond in Tokio. De volgende ochtend moest ik erg vroeg weg, de trein vertrok al om 5.35! Ik nam alvast afscheid van Tak en de andere hostel gasten en helaas ook weer van Emely. Maar we zien elkaar snel weer in Nederland!

Dinsdag:

De wekker ging al om 4.50, in geen tijden zag ik het cijfer 4 op mijn alarm. Ik had er voor de zekerheid 5 gezet aangezien ik als de dood was dat ik me zou verslapen. Gelukkig was dit niet het geval. Ik had alles al klaar staan en liep naar het station. Het was erg koud buiten. Op het vliegveld ging alles redelijk soepel. Helaas moest ik mijn handbagage inchecken aangezien ik net over de 7kg zat. Het is gewoon onmogelijk om onder de 7 te blijven als je naar een koud land gaat. Ik besloot me er overheen te zetten en ontbeet op het vliegveld. Om 8.40 vertrok het vliegtuig en na 5 uur vliegen kwam ik aan in Hong Kong. De vlucht was niet erg prettig aangezien ik naast een zieke vrouw zat. In Hong Kong wachtte ik op mijn koffertje en haalde ik een lunch. Vervolgens pakte ik de bus weer terug naar de campus. Tijd om echt uit te rusten had ik niet, want zodra ik weer verbonden was met internet stond mijn mobiel roodgloeiend. Ik kreeg talloze school gerelateerde groepsappjes. Het ‘normale’ schoolleven was dus weer begonnen. Nadat ik mijn koffers had uitgepakt, een wasje had gedraaid en boodschappen had gedaan werkte ik aan de groepsopdrachten. Gelukkig had ik goed vooruitgewerkt voordat ik naar Tokio ging. Japan was een geweldige ervaring die ik niet snel zal vergeten. Het smaakt zeker naar meer!